Jej historia sięga do czasów starożytnej Grecji i Rzymu. Kuchnia bazowała szczególnie na lokalnych produktach i przez kolejne stulecia została wzbogacona produktami przez kultury różnych nacji, które kontrolowały Neapol, takich jak Francja lub Aragonia.
Kuchnia neapolitańska to nic innego jak równowaga świeżych produktów z morza (mule, ryby inne skorupiaki) z typowymi wiejskimi składnikami jak słynna pasta/makaron, sery i warzywa. Wszystko wymieszane z dobrą oliwą i świeżymi przyprawami. Szczególną uwagę trzeba poświęcić pomidorom. Niby to dość nowe warzywo dla Neapolitańczyków (pojawiły się dopiero w 18 wieku), ale od 19 wieku, cały świat poznał je jako pakowane przez neapolitańczyków pomidory pelati (beż skóry) lub concentrato (koncentrat).
Pasta. Włochy beż makaronu nie istnieją. Neapol wprawdzie go nie wynalazł – niemniej jednak, najlepsze surowce do produkcji makaronu (durum) znajdziemy w miejscowości Gragnano, parę kilometrów od centrum Neapolu. No i jak mówią w Neapolu, makaron zawsze al dente!
Obok słynnych linguiny i spaghetti, znajdziemy także makarony ziti i paccheri. One są podobne do cannelloni, tylko trochę mniejsze, i gotują się razem z „gulaszem” neapolitańskim, ragù alla napoletana.
Ważną rolę w kuchni Neapolu odgrywają sery. Szczególnie królowa wszystkich serów, mozzarella di bufala, robiona z mleka bawoła. Region Neapolu, Campana, od 1993 jako jedyny ma prawo sprzedawać oryginalną Mozzarella di Bufala Campana. Nawiasem mówiąc ser ten odegrał dość ważną rolę w 1889 roku.
Inne sery, które warto spróbować, to – ricotta fresca, caciottella fresca lub wędzony ser scamorze.
